immunologpato

Reakcja nadwrażliwości natychmiastowej(typu I)

Nazywana reakcją alergiczną lub alergią. Stanowi gwałtownie następującą reakcję (zwykle w przeciągu kilku minut) po interakcji antygenu (alergenu) z przeciwciałami IgE związanymi z powierzchnią komórek tucznych oraz bazofilów

Reakcja nadwrażliwości natychmiastowej(typu I) wywolywana jest

wniknięciem antygenu do ustroju, który dla większości ludzi jest niegroźny (pyłki, drobiny sierści zwierząt, roztocza, kurz, zanieczyszczenia).

N1 U ludzi podatnych, dochodzi do

silnej aktywizacji limfocytów TH2, wydzielających liczne cytokiny (IL-4, IL-5, IL-13), odpowiedzialne za niemal wszystkie reakcje nadwrażliwości natychmiastowej. Dochodzi do pobudzenia plazmocytów oraz zwiększonej produkcji swoistych przeciwciał IgE

N1 Połączenie antygenu z przeciwciałem, aktywuje

komórki tuczne do wydzielania:  Mediatorów gromadzonych w ziarnistościach  Syntezowanych de novo mediatory lipidowe Cytokin

Mediatorów gromadzonych w ziarnistościach

adenozyna, czynn. chemotaktyyczne dla eozynofilow oraz neutrofilow, proteazy uszkadzajace tkanki, kwasne proteoglikany

Syntezowanych de novo mediatory lipidowe

Prostaglandyny (szczególnie PGD2) - skurcz oskrzeli, zwiększenie produkcji śluzu  Leukotrieny – skurcz oskrzeli, wzrost przepuszczalności naczyń, czynnik chemotaktyczny

Często reakcje nadwrażliwości typu I mają

Faza natychmiastowa Faza późnej reakcji

Faza natychmiastowa

rozszerzeniem naczyń, zwiększeniem ich przepuszczalności oraz skurczem mięśni gładkich. Jest widoczna w ciągu 5-30 minut od ekspozycji na alergen i trwa około 1 godziny, mediatory kom tucznych

Faza późnej reakcji

od 2 do 8 godzin później i może trwać wiele dni. Charakteryzuje się zapaleniem oraz niszczeniem tkanek. Przeważającymi komórkami w tej fazie są neutrofile, eozynofile oraz limfocyty

Choroby nadwrażliwości typu II są wywołane przez

przeciwciała skierowane przeciwko antygenom na powierzchni komórek lub innych składowych tkanek.

n2 przeciwciała skierowane przeciwko antygenom na powierzchni komórek lub innych składowych tkanek.

Reakcję cytotoksyczną Opsonizację i lizę komórki Zaburzenie czynności komórek

Opsonizację i lizę komórki

w procesie pośredniczą przeciwciała IgG oraz IgM (opsoniny)... Leukocyty mogą być również pobudzane, przez włączenie receptorów Fc, rozpoznających antygeny

Opsonizację i lizę komórki choroby

(zespół Goodpasture’a, pęcherzyca zwykła) erytrocyty w autoimmunologicznej anemii hemolitycznej

Zaburzenie czynności komórek

przeciwciała skierowane przeciwko określonym receptorom mogą zaburzyć lub rozregulować pracę komórek bez wywołania ich uszk

Reakcję cytotoksyczną

przeciwciała związane z antygenem mogą wywoływać reakcję cytotoksyczną (ADCC). Przeciwciało IgG wiąże się z antygenem fragmentem Fab, podczas gdy fragment Fc pozostaje wolny

Reakcje nadwrażliwości typu III

admierne wytwarzanie w naczyniach oraz odkładanie w narządach (np. nerce, stawach, skórze) kompleksów antygen-przeciwciało. choroba kompleksów immunologicznych)

Reakcje nadwrażliwości typu III patogeneza

1. Powstanie kompleksów immunologicznych 2. Odkładanie kompleksów w narządach i tkankach 3. Wytworzenie odpowiedzi zapalnej w organizmie

Nadwrażliwość typu IV

udziałem uczulonych komórek T (głównie TH1 oraz TH17), będącą odpowiedzią na antygen u wcześniej uczulonego na niego osobnika. W przeciwieństwie do nadwrażliwości typu pierwszego (natychmiastowego), jest opóźniona o 12-48 godzi

Typowym przykładem nadwrażliwości typu późnego jest

próba tuberkulinowa, wywołana przez podrażnienie tuberkuliną (białkiem M. tuberculosis) wcześniej uczulonego na gruźlicę pacjenta.

Po 8-12 godzinach od śródskórnego wstrzyknięcia tuberkuliny

powstaje miejscowy obrzęk oraz naciek, który osiąga szczytową formę po 24-72 godzinach. Mikroskopowo widać okołonaczyniowe nagromadzenie limfocytów TH oraz makrofagów, tworzących „mufkę”.

Tolerancja immunologiczna

mmunologicznej na antygeny własnych tkanek. Jest brakiem odpowiedzi na antygen, która powinna wystąpić po jego zadziałaniu na swoiste limfocyty.

Tolerancja centralna – głównym mechanizmem tego typu tolerancji jest

eliminacja autoreaktywnych limfocytów T i B - drogą apoptozy - podczas ich dojrzewania w centralnych narządach limfatycznych (grasica i szpik).

Tolerancja obwodow

Anergię – czynnościowe zablokowanie limfocytów, które weszły w kontakt z antygenem  Zahamowanie przez regulatorowe limfocyty T  Apoptozę dojrzałych limfocytów w efekcie rozpoznania własnych antygenów

Miopatie zapalne

Zapalenie wielomięśniowe – zaburzenie autoimmunologiczne związane z nadmierną ekspresją HLA klasy I na włóknach mięśniowych

Zapalenie wielomięśniowe – zaburzenie autoimmunologiczne związane z nadmierną ekspresją HLA klasy I na włóknach mięśniowych dochodzi do

Dochodzi do martwicy włókien mięśniowych oraz nacieków z limfocytów cytotoksycznych. Osłabieniu ulegają mięśnie tułowia, szyi, kończyn i szczególnie często mięśnie pośladków, co objawia się trudnością z wchodzeniem po schodach

Zapalenie wielomiesniowe; objawy, diagnostyka

kaszel, bóle stawów, zwapnienia skóry i tkanki podskórnej. Zapalenie to może stanowić zespół paraneoplastyczny raka żołądka lub jelita grubego. Diagnostyka – biopsja mięśni oraz badania laboratoryjne (↑ poziom kinazy kreatyninowej we krwi).

Zapalenie skórno-mięśniowe

– choroba autoimmunologiczna. Stanowi najczęstszy typ miopatii zapalnych u dzieci, gdzie pojawia się jako izolowana jednostka. U dorosłych może być zespołem paraneoplastycznym.

zmiany co obejmuja Zapalenie skórno-mięśniowe

ięśni pasa barkowego i biodrowego, a zmiany skórne (rumieniowo-obrzękowe) są umiejscowione głównie na twarzy i kończynach

Zapalenie skórno-mięśniowe objawy

Objaw patognomoniczny: Rzekome okulary (rumień w kształcie okularów wokół oczu, niekiedy z obrzękiem powiek) Grudki Gotrona Objaw szala Objaw kabury Ręka mechanika

Grudki Gotrona

sinawe grudki z przerostem naskórka zlokalizowane po wyprostnej stronie stawów (najczęściej międzypaliczkowych i śródręczno-paliczkowych), nadgarstka, stawów łokciowych, kolanowych i skokowych

Zapalenie skórno-mięśniowe chorobie pojawiają się autoprzeciwciała

Przeciwciało przeciwko helikazie jądrowej (anty Mi-2) o Przeciwciało przeciwko ligazie histydylowej (anty Jo-1)

Wtrętowe zapalenie mięśni

najczęstsza miopatia zapalna u ludzi powyżej 60 roku życia. Charakterystyczną cechą morfologiczną są wakuole obrzeżone

wakuole obrzeżone, zawierające

skupiska tych samych protein co u ludzi chorych na choroby neurodegeneracyjne (nadmiernie fosforyzowane białko tau, β-amyloid, TDP-43).

Zapalenie tarczycy Hashimoto

Stanowi najczęstszą przyczynę niedoczynności tarczycy w rejonach świata, gdzie jod jest dostępny na wystarczającym poziomie. Niewydolność stanowi wtórny objaw autoimmunologicznego uszkodzenia tarczycy.

Patogeneza Zapalenie tarczycy Hashimoto

Powstaje poprzez złamanie tolerancji na autoantygeny tarczycy. Dochodzi do postępującego ubytku nabłonkowych komórek tarczycy (tyreocytów) i pojawienia się nacieku jednojądrowego oraz włóknienia.

Przykładami mechanizmów uszkodzenia tyreocytów są:

Niszczenie komórek przez cytotoksyczne limfocyty T  Śmierć komórkową, w której pośredniczą cytokiny (Np INF-y) Wiązanie przeciwciał antytarczycowych: o anty-Tg (TgAb) – przeciwko tyreoglobulinie o anty-TPO – przeciwko tarczycowej peroksydazie

Morfologia Zapalenie tarczycy Hashimoto

badaniu mikroskopowym zauważalny rozlany naciek miąższu przez komórki zapalne (limfocyty, komórki plazmatyczne) oraz grudki chłonne z ogniskami rozmnażania. Pęcherzyki tarczycowe atroficzne i wyścielone przez komórki Hürthle’a (komórki oksyfilne)

Objawy kliniczne Zapalenie tarczycy Hashimoto

Tarczyca powiększona, niebolesna i o zaburzonej czynności (niedoczynność). Choroba może być poprzedzona przejściową tyreotoksykozą wskutek pękania pęcherzyków tarczycy i nadmiernego uwalniania się z nich hormonów

Objawy kliniczne Zapalenie tarczycy Hashimoto zwieksza sie stezenie

Zwiększa się stężenie T3 i T4 oraz zmniejszenia ilości TSH.

Ryzyko Hashmioto

zwiększa się ryzyko wystąpienia chłoniaka nieziarniczego z limfocytów B i raka brodawkowatego tarczycy

Główne autoprzeciwciała

Toczeń rumieniowaty układowy SLE  Anty-dsDNA  Anty-Sm Twardzina  Anty-Scl-70  Antycentromerowe Miopatie zapalne  Anty-Mi-1  Anty-Jo-2

AIDS jest

chorobą retrowirusową wywołaną przez ludzki wirus niedoboru odporności (HIV). Zakażenie charakteryzuje się drastycznym spadkiem liczby limfocytów CD4+, niedoborami odporności oraz chorobami oportunistycznymi

(AIDSWirusem można się zarazić poprzez kontakt z:

1. Krwią 2. Nasieniem 3. Wydzieliną z pochwy 4. Mlekiem zarażonej matki 5. Płynem mózgowo-rdzeniowym 6. Płynem owodniowym 7. Płynem opłucnowym 8. Ropą 9. Śliną (bardzo rzadko)

Do zakażenia dochodzi drogami AIDS

kontaktów seksualnych wszczepień pozajelitowych pasażu wirusa z matek na noworodki

HIV-1 a HIV2

...

Wirion HIV-1 jest

kulisty. Na jego powierzchni, która stanowi fragment „skradzionej” błony zainfekowanej komórki, wystają dwie glikoproteiny – gp120 i gp41

Rdzeń wirusa zawiera: hiv

główne białko kapsydu p24 białko nukleokapsydu p7/p9  dwie kopie genomowego RNA  trzy enzymy wirusowe

enzymy wirusowe HIV

(proteazę, odwrotną transkryptazę i integrazę)

główne białko kapsydu p24

wykorzystywane jest w testach diagnostycznych HIV, ponieważ stanowi najłatwiej oznaczalny antygen wirusa

Rdzeń wirusa otoczony jest przez

białko macierzy nazwane p17, leżące pod otoczką winionu. Genom HIV-1 stanowi podwójna cząsteczka kolistego RNA. Zawiera ona geny

białko macierzy nazwane p17, leżące pod otoczką winionu. Genom HIV-1 stanowi podwójna cząsteczka kolistego RNA. Zawiera ona geny

gag, pol, env, geny regulacyjne (tat, rev, vif, nef, vpr i vpu)

gag

koduje poliproteinę, która po zsyntezowaniu dzieli się na kilka immunogennych białek strukturalnych

pol

pol – koduje odwrotną transkryptazę  gen zlokalizowany na pograniczu genów gag i pol koduje proteazę

env

env – koduje glikoproteiny osłonki

geny regulacyjne (tat, rev, vif, nef, vpr i vpu)

regulują syntezę i składanie zakaźnych cząsteczek wirusa np. nef zmniejsza ekspresję cząsteczek CD4 i MHC na zakażonych komórkach

Genom różnych wirusów HIV cechuje się

wysoką różnorodnością. Jest to wynikiem działania polimerazy wirusowej, która średnio popełnia jeden błąd na 105 replikowanych nukleotydów

Większość zmian lokalizuje się w

genach glikoprotein otoczki, a ponieważ odpowiedź immunologiczna jest skierowana przeciwko otoczce - utrudnia to wytworzenie szczepionki

Mechanizm wnikania HIV do komóre1k

1. Połączenie gp120 z CD4 na powierzchni komórki. 2. Białko gp120 ulega zmianom konformacyjnym 3. Białko gp120 łączy się z koreceptorami (receptorami dla chemokin

Mechanizm wnikania HIV do komóre2

4. Białko gp41 ulega zmianom konformacyjnym 5. Białko gp41 penetruje błony komórkowe, ułatwiając fuzję wirusa z komórką 6. Fuzja wirusa z błoną, wejście genomu do cytoplazmy

Wyróżniamy trzy następujące po sobie fazy choroby przy zakażeniu wirusem HIV:

Ostry zespół retrowirusowy Faza przewlekła (utajona AIDS

Ostry zespół retrowirusowy

występuje u 40-90% chorych, w okresie od 1 do 8 tygodni od zakażenia wirusem HIV i ustępuje samoistnie w terminie kilku tygodni. Przebiega w postaci zespołu objawów przypominających mononukleozę zakaźną

Ostry zespół retrowirusowy

Zakażone zostają komórki pamięci T CD4+ oraz komórki dendrytyczne we krwi lub śluzówkach. Komórki APC przenoszą patogen do węzłów chłonnych, gdzie prezentują go limfocytom T CD4+. Dochodzi do nadmiernej replikacji HIV

Ostry zespół retrowirusowy

Na tym etapie układ immunologiczny funkcjonuje prawidłowo. Wytwarza odpowiedź komórkową oraz humoralną, co chwilowo zmniejsza wiremię. 2

Faza przewlekła (utajona)

zazwyczaj bez objawów choroby, może trwać 7-10 lat. Wirusy namnażają się w komórkach śledziony oraz węzłów chłonnych i niszczą limfocyty T CD4+

AIDS

następuje znaczny wzrost wiremii, załamanie odporności immunologicznej oraz pojawiają się infekcje oportunistyczne, niektóre nowotwory i objawy neurologiczne

AIDS poczatek

aza rozpoczyna się długotrwałą gorączką (>1 miesiąc), utratą masy ciała i biegunkami wraz z uogólnioną limfadenopatią. Pełnoobjawowy AIDS występuje, gdy liczba limfocytów T CD4+ wynosi <200/μL.

Kategoria A

Faza bezobjawowa lub ostra choroba retrowirusowa

Kategoria B

Faza objawowa (nie A i nie C)